Sahneden Sahneye

2024 benim için sabahları iş görüşmelerine girdiğim, akşamları sahneye çıktığım bi yıl oldu. Bi de zaruri date’ler var tabi. Sezonun özeti böyleydi benim özelimde, tanımadığım insanlar tarafından top yekün değerlenlendirildiğim bi yıl oldu. Bence bi insan kendini gün içinde maksimum bir kere kanıtlamalı, çünkü düzenli olarak kendini kanıtlama döngüsünün içine girince bazı duyguların isteğin dışında nasırlaşmaya başlıyo, yer yer otoparkçı gibi hissizleşmeye başlıyosun. Nelerden "heyecan" nelerden "mutlululuk" duyman gerektiğini bi süre sonra yitirebiliyosun. En iyi senaryoda hissetmen gerektiğini düşündüğün duyguları her an teyit ettiğin için bunların içini boşaltıyosun. Günümüzden bi örnekle açıklamak gerekirse: Sabah bi mülakata girdin ve diyelim okeydi, iyi geçti keşkesiz kapadık laptobu. 4-5 gibi date’in vardı onda da çok iyidin, otoban faresi gibiydin. Karşındakini dinleme, dinlerken bağlamdan kopmama, yer yer anlama gibi yaşamsal faliyetleri yerine getirdin. Tamam, iyi gidiyoruz. Sonrasında gösterinin olduğu mekana geçtin, kulistesin, bekledin, sıra sana geldi, çıktın ve müthiş geçti, alkışlar bişeyler. İndin sahneden, çok iyi hissediyosun, gece senin için burda sonlanıyosa, bi bira ya da çay kahve sigarayla kapatıyosun geceyi. Biraz bilimsel konuşalım.Komedyenin bahsedilen gününe dair "dopamin-zaman" grafiğini çizecek olursak: (bu aşamada grafik çizme gereği duydum, çünkü hakikatin gizemli perdesini bazen şemalarla aralarız, görseller @sipsshub Instagram sayfasında) Şartları biraz değiştirip, ikinci bi gösteri daha olduğu durumu inceleyelim. İlk sahneden indikten sonra, ikinciyi hatırladığın an elde ettiğin başarma hissi oldu sana kolonya. Elinde avucunda hiçbir şey yok artık. Çok açken birinin sana çubuk kraker uzatması gibi, hiçbir şey ifade etmez artık yaktığın ilk sahne. Çünkü kendini bize tekrar kanıtlaman gerekiyo. Bu durumun da bi grafiği var: (görseller @sipsshub Instagram sayfasında) Durumu biraz daha zorlaştıralım... Bahsettiğimiz son durumdan daha rezil bi hissiyat daha var o da: “Kötü geçen sahne”  Kötü geçtiyse hiçbir şey olmamış gibi diğer gösteriye gitmek garip bi durum. Biraz önce seyirciye beton döktüğünün bilincindesin ve bu farkındalığı görmezden gelmek hiç kolay değil. Şimdiyse bulunduğun mekandan ayrılıp sonraki şova gidiyosun, yaşananları kendine hiç çaktırmaman lazım. Islık çalıp gökyüzüne falan bakman, kendini şimdiki şov için tekrar motive etmen gerekiyo. Ve bi ikna süreci başlıyo artık. Kendini bi komedyen olduğuna, herkesin böyle şeyler yaşayabileceğine cart curt. Ödev ahlakına göre diğer gösteride yapabileceğin en iyisini, en en ennnn iyisiniiiii yapman gerekiyo ama ben ilkokul birden beri ödevlerimi yapmadım. İncir gibi olur yüzüm. Duygusal yuvarlanma yaşarım. Buna rağmen son dakika toparlanmaya, kendimi gaza getirmeye, hatta bi önceki şovun kötü geçmediğine dair kandırmaya falan çalışırım kendimi.  Ama kendimi de hiç kandıramadım, kendim olduğum için yalan söylediğimi biliyorum. Öyle de bi durum var. "Hadi lan ordan", "basbaya yalan bu" gibi gerçeğin yağlı tokmağını bi güzel yerim. Deli gibi üzülürüm; hayatımı bi hayal uğruna mahvetmiş, eşimin-dostumun kariyerlerinde yükselmelerine tanık olurken harcadığım iki buçuk senenin sonunda vardığım yerin kötü geçen bi sahneden daha kötü geçmesi muhtemel bi sahneye yürümekte olduğum düşüncesi hücum eder beynime.  -Hadi abi elinden gelen bu mu ha stand-up bu mu beyler stan-dup bu mu ?!! (içime bağırarak) Burda da yalancı dopamin devreye girer. Ama bi s*ke derman olur mu sorusunun cevabını çok güvendiğim grafikle inceleyelim: (görseller @sipsshub Instagram sayfasında) Bütün bu duygu-durum bozuklukları komedyenlerin neden dengesiz insanlar olduğunu  açıklamaz mı ?  İşin kendisi zaten bi paket olarak bipolar. Ayrıca bu eşikler sahneden sahneye ve seyirciden seyirciye değiştiği için aslında her hafta tüm parametreler yeniden tanımlanır. Yeni sınırlar çizilir, ama öncesinden de farklı olur. Bu sebeple sahnelerin hiçbiri birbirine benzemez, içkindir. Yalın Alpay'ın date'i gibi konuştuğumun farkındayım, sürdürücem bi süre bunu. Tüm bu bağımlılık yaratan adrenalin istencinin tohumunu da ilk çıktığın açık mikrofon gibi bi şovla atarsın. Kanına o zehir girmiştir artık. "Nikotin rush" gibi bişeydir ilk açık mikrofon. Hayatında yalnızca bisiklete binmiş birini 1200’lük motosikletin arkasında yüksek süratlere çıkması hissi sadece yeni başlayan açık mikrofon komedyenlerinin yaşayabileceği bişeydir. Az önce sahneye bakan biri, şimdi rodeo boğasının üstünde. Şunu net hatırlıyorum, mikrofona ilk konuştuğumda kendi sesimin bana gelmesi bile dikkatimi dağıtmıştı. Çünkü bunun öncesinde düşündüğüm sırf mikrofonla ilgili 3-4 olası komplo senaryom vardı benim çuvallamama yetecek. Ki bunu düşünememiştim. Öte yandan bu habitatın dışına çıktığında da sana sunulan gerçeklikten memnun olmadığın bi senaryo seni karşılayabilir. Şundan bahsediyorum: Sürekli komedyenlerle takılan birinin (bu kişinin komedyen olmasına da gerek yok) günlük rutin sohbetlerden aldığı zevk de haliyle düşer. Arkadaşlarını mal ve sıkıcı bulmaya başlar. Çünkü böyle bi ortamın, komedyen ortamından bahsediyorum, şöyle bi handikapı vardır: birisi bi hikaye anlatacaksa o hikaye anlatılmaya değer olmalıdır. O yüzden hiçkimse kıymetsiz bi hikayenin altına girmek istemez. Anlatılan şeylerin değerli olmasının elzem olduğu, dolayısıyla anlatılan şeylerin şaşırtıcı veya komik olduğu ortamdan 1 level arkadaşlarının yanına gittiğinde aradığın cümbüşü doğal olarak bulamazsın. Ki algısını böyle evriltmemiş, buna ihtiyaç duymayan, komiği göremeyen insanlar da acayip şeyler yaşamazlar ya da yaşarken altını çizmezler. Dolayısıyla anlatacak bişeyleri de yoktur. Dolayısıyla komedyenlerin punchline kaygısı kendi aralarındaki sohbetlerde bile sürer. Ve bu da aslında günlük hayatla uyumsuz, zor mutlu olan, kendi de dahil hiçbir şeyi beğenmeyen zihinler yatarır. Yani, devrim kendi çocuklarını yer.  Peki ne yapmalı ?  Meclisten yasa çıkana kadar elimiz kolumuz bekleyecek miyiz ? İlerde bu sektör gelişirse ve sektöre yeterince yatırım yapılmak istenirse diye şöyle bi çözüm önerim var: Hayırseverler, komedi kulüpleri ve yardımı vergiden düşmek isteyen sponsorların desteğiyle rehabilitasyon merkezleri yapılsın. Gelin hep beraber komedyenler için yeniden yaşam alanları inşa edelim. (Boş feto okullarından bikaçı kullanılabilir) Tıpkı huzur evleri, bağımlılıkla savaşan kurumlar gibi işletilsin. Kervansaray gibi bişey olsun. Bakıma muhtaç komedyenlerin bulunduğu muhteşem bir tesis... Gösterileri kötü geçen, hiç arkadaşı kalmayan, topluma uyum sağlayamayan komedyenlerin sığınacak bir yuvası olsun. Yakınları haftanın belirli günleri ziyaret edebilecek, kapalı havuzlarda yunus balıklarının kaygan başını okşayarak iyi hissedebilecek, rehabilite olabilecekler. Teşekküre gerek yok sadece işimi yaptım ;)